Ενας πλατωνικός έρωτας – απωθημένο | Αγγελική

Δεν είναι ασυνήθιστο ένας έρωτας να γίνεται απωθημένο και να στοιχειώνει το μυαλό και την καρδιά για πολλά χρόνια. Αυτό διηγείται η φίλη Αγγελική στην δική της ιστορία για ένα πλατωνικό έρωτα που ενώ την πλήγωσε και της δημιούργησε πολλά προβλήματα, αυτή δεν μπορεί να τον ξεχάσει:

Με τον ** γνωριστηκαμε πριν 8 χρονια τυχαια σε ενα γηπεδακι… το πρωτο που προσεξα ηταν τα ματια του… βαθυ γαλαζιο χρωμα και εντονο βλεμμα.  Στην αρχη δεν τον εβλεπα καν ερωτικα.

Ηταν ομως τοσο ευγενικος, ευχαριστος…  ηταν αυτο που ηθελα να ειναι ο ανθρωπος με τον οποιο ημουν τοτε σε σχεση και ηταν ο πρωτος μου ερωτας, αλλα μονο ετσι δεν ηταν…

εκεινο τον καιρο χωρισαμε… εκεινος ρωτουσε για μενα και ετσι το εμαθε.  καναμε παρεα μαζι αλλα ποτε δεν μου ειχε εκφρασει τα αισθηματα του ανοιχτα και καταλαβαινα οτι γενικα του ηταν δυσκολο να το πει, ωστοσο το εδειχνε…

μεχρι που με βρηκε μια μερα μονη οπως πηγαινα σπιτι της φιλης μου και μου το ειπε… «θελω να σε βρω μονη σου» ειπε, «να μιλησουμε για μας»… καταλαβα… μιλησα μετα στη φιλη μου και μου ειπε να προσπαθησω μαζι του επειδη ειναι καλο παιδι και θα ηταν ευκαιρια να ξεχασω τον πρωην μου…

το ιδιο βραδυ κιολας καθομουν μεχρι αργα στο μπαλκονι μου και αναρωτιομουν τι να κανω.  μεχρι που μου στελνει μηνυμα ο πρωην μου και μου λεει πως φερθηκε επιπολαια, μετανιωσε και με θελει πισω… εγω τον ηθελα πολυ και ετσι τον δεχτηκα αμεσως.

εστειλα εκεινο το βραδυ μηνυμα στον ** και του ειπα τι εγινε.  του ζητησα να με καταλαβει και πως αυτο δεν ηθελα να χαλασει την ιδιαιτερη σχεση που ειχαμε… μου ειπε οτι δεν τρεχει τιποτα!

τελικα χωρισα οριστικα με αυτο το παιδι μετα απο λιγο καιρο…  υστερα απο 2 χρονια που εβλεπα τον ** αραια και που, βρεθηκαμε στην ιδια παρεα.  ανταλλαξαμε τηλεφωνα, γνωριστηκα με τους φιλους του και απο τοτε βγαιναμε καθε μερα μαζι…

Στην αρχη ηταν καλος και προστατευτικος… με εκανε να νιωθω η μονη γυναικα πανω στη γη… με κοιτουσε στα ματια.  δεν αφηνε κανενα φιλο του να με φλερταρει και καθε βραδυ επεμενε να με γυρναει εκεινος σπιτι… .  κι ολα αυτα ενω δεν τα ειχαμε…

σιγα σιγα τα αισθηματα μου γι αυτον αλλαξαν.  εγιναν τρυφερα,  ερωτικα… αρχισα να του εκφραζω το ενδιαφερον μου… μεχρι που αρχισα να νιωθω κατι πρωτογνωρο γι αυτον… κατι που δεν ειχα ξανανιωσει ποτε ξανα… τον ερωτευτηκα με τοσο παθος και τοση ενταση που δεν είχα νιωσει ποτε ξανα…

Ομως τοτε ολα αλλαξαν!   αρχισε να ειναι αδιαφορος, να με αφηνει με την παρεα του και να φευγει, να φερνει γνωστες του στην παρεα και να μιλαει μονο μαζι τους… να φλερταρει μπροστα μου μαζι τους… το μονο που δεν αλλαξε ηταν οτι ηθελε να ξερει που ειμαι, με ποιον μιλαω, ποιος μου στελνει μηνυματα και γενικα ελεγχε την καθε μου κινηση οχι οπως πριν ευγενικα και διακριτικα, αλλα σαν να περνουσα απο δοκιμασια!

δεν μπορουσα να επικοινωνησω πλεον μαζι του.  ηταν απομακρος, δυστροπος εως και ειρωνικος καποιες φορες… ημουν σε απογνωση.  ηθελα να φυγω αλλα κατι δε με αφηνε… μεχρι που καποια νυχτα καθως χορευε με 2 κοπελες επιδεικτικα, γυρισε και με κοιταξε με ενα πονηρο χαμογελο… εκει δεν αντεξα και σηκωθηκα να φυγω… ετρεξε πισω μου και ηθελε (στο Θεο σας…) να με παει σπιτι!

βγαινοντας απ το μαγαζι με πιανει απ το χερι και με ρωταει πως και φευγω τοσο νωρις σαν να μην τρεχει τιποτα… και τον ρωταω γιατι μου το κανει αυτο.  γιατι με πληγωνει… τοτε το υφος του αλλαξε… με κοιταει στα ματια με αγριο βλεμα και μου λεει πως τολμαω να τον ρωταω εγω κατι τετοιο απ τη στιγμη που τον πληγωσα με τετοιο τροπο με το μηνυμα μου πριν 2 χρονια… !

τοτε συνειδητοποιησα πως δεν το ξεχασε ποτε και πως ολα αυτα τα εκανε για να με εκδικηθει… κατι που φυσικα ποτε δεν παραδεχτηκε… μου ειπε οτι δεν μπορει να με εμπιστευτει ακομη και θελει το χρονο του…

του εδωσα το χρονο αυτον και το αποτελεσμα ηταν να μην αλλαξει τιποτα, αλλα το κερασακι στην τουρτα ηταν να με πιασει ενας κοινος γνωστος και να μου πει ασχημα πραγματα που ελεγε για μενα πισω απ την πλατη μου… δεν ξερω αν ελεγε αληθεια, ουτε εμαθα ποτε…  τοτε ομως ηταν που απομακρυνθηκα βρισκοντας δικαιολογιες οταν με καλουσε να βγω με την παρεα του οτι εχω πονοκεφαλο, οτι νυσταζω και αλλα τετοια χωρις να του αποκαλυψω ποτε τι ειχα μαθει… ισως τελικα να νομισε οτι απλα κουραστηκα να ανεχομαι την ολη κατασταση…

Απο τοτε οποτε με βλεπει στεκεται απεναντι μου και με κοιταζει επιμονα, χορευει τραγουδια αγαπης και μου τα αφιερωνει, επιτεθηκε στο παιδι που ειχα σοβαρη σχεση πριν 2 χρονια θελοντας να τον χτυπησει (ευτυχως τους χωρισαν) χωρις προφανη αιτια.  και μια φορα σε νυχτερινο κεντρο που ηταν μεθυσμενος, ηρθε και μου ειπε οτι ημουν η μονη γυναικα που αγαπησε ποτε και πως καποια μερα θα με παντρευτει!  …

τι να πω δεν ξερω…  η αληθεια ειναι πως τα αισθηματα μου για κεινον δεν αλλαξαν ποτε και οποτε τον βλεπω νιωθω το ιδιο σφιξιμο στην κοιλια που ενιωθα και πριν τοσα χρονια, μουδιαζω ολοκληρη αλλα δεν του δειχνω τιποτα… με τρομαζει που ολο αυτο εχει καταληξει καπως αρρωστημενο… παραμενει ενας ερωτας πλατωνικος,  αλλα κ ενα απωθημενο που εχω καταπιεσει…

δεν ξερω καν τι πραγματικα νιωθει για μενα… δεν ξερω αν πρεπει να πιστεψω αυτα που λεει… δεν ξερω ποτε μιλαει ειλικρινα και αν υποκρινεται, οποτε απλα προσπαθω να μην το σκεφτομαι…