Πως γίνεται να πονάει τόσο η αγάπη μου για σένα, ενώ ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω τόσο όμορφα;
Μακάρι να καταλάβαινα τι μου συμβαίνει, μακάρι να είχαν νόημα οι σκέψεις μου…
Όταν δεν σε έχω κοντά μου, νιώθω τη μαχαιριά να βυθίζεται στο στήθος μου. Όμως ξέρω ότι δεν μπορώ να σε βγάλω από τη σκέψη μου, όσο κι αν προσπαθώ…
Ξέρεις πως αισθάνομαι για σένα κι ότι θέλω να περάσω όλη μου τη ζωή μαζί σου. Αλλά είναι τόσο δύσκολο όταν εσύ φεύγεις για τη δική σου πόλη κι εγώ μένω πάλι μόνη στη δική μου…
Γιατί αυτή η αγάπη πρέπει να είναι τόσο δύσκολη; Γιατί η απόσταση να κάνει τις ζωές μας να φαίνονται τόσο άδειες, ενώ οι καρδιές μας είναι τόσο γεμάτες από αγάπη;
Εύχομαι τα πράγματα να γίνονταν απλά ξανά. Να ήσουν εδώ μαζί μου. Να γυρνώ και να κοιτώ τα μάτια σου, όχι τη φωτογραφία σου. Να με κρατούσες αγκαλιά τα βράδια, να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μαζί, να ένιωθα κάθε φορά γεμάτη και ευτυχισμένη…
Η απόσταση ανάμεσα μας είναι που ρυθμίζει τις ζωές μας, αλλά ελπίζω ότι θα αντέξω να σε αγαπώ και να περιμένω τη μέρα, που κανένα τρένο δεν θα σε πάρει ξανά μακριά μου…
Προσμένω αυτή την Κυριακή, που θα πάψεις σαν χελιδόνι να φεύγεις μακριά μου, παίρνοντας ένα κομμάτι απ’ την καρδιά μου 300 χιλιόμετρα βόρεια από μένα…
Προσμένω και Υπομένω, γιατί σε Αγαπώ!
Αφιερωμένο στην αγάπη μου, που ζει και εργάζεται 300 χιλιόμετρα βόρεια από την Αθήνα.
