Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί πολλοί καταπιάνονται με το θέμα του έρωτα, ενώ ο ανεκπλήρωτος έρωτας παραμένει πάντα κάπως στο σκοτάδι, στην αφάνεια; Λίγοι επιλέγουν να αναμετρηθούν μαζί του στα φανερά και να ανοίξουν τα χαρτιά τους.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι επώδυνος και πολύ προσωπικός, χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση όμως και μια αίσθηση ιδανικού. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα – δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.
Η ένταση του ανεκπλήρωτου έρωτα
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας εκφράζεται διαφορετικά από φύλο σε φύλο – φυσικά μιλώντας πάντα σε γενικές γραμμές. Για τους άνδρες, ο ανεκπλήρωτος έρωτας έχει να κάνει με μια χαμένη ευκαιρία, και είναι συνώνυμο μιας απογοήτευσης, γιατί ίσως δεν μπορούν να καταλάβουν τι έφταιξε για την αποτυχία και τη χαμένη κατάκτηση.
Για τις γυναίκες ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι πιο βαθύ και πιο έντονο, ένα απωθημένο που πάντα θα ζει κάπου μέσα βαθιά τους, ακόμα και όταν ζουν ευτυχισμένα στο πλάι ενός νέου συντρόφου. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τις γυναίκες μοιάζει περισσότερο με μια χαμένη μάχη, αλλά όχι με έναν χαμένο πόλεμο… πάντα θα περιμένουν κάπου για να τελειώσουν αυτό που άφησαν μισό. Και τότε συνήθως ή επέρχεται η πλήρης καταστροφή ή ένας πραγματικά πολύ έντονος έρωτας που θα ανεβάσει στα ουράνια και τους δυο.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας αφήνει ένα μόνιμο ερωτηματικό στην ψυχή… τι θα είχε συμβεί άραγε αν… κι αυτό το αν καίει για μέρες, μήνες, χρόνια… ίσως και πάντα. Για αυτό και ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι τόσο σιωπηλός και τόσο ηχηρός ταυτόχρονα, αφήνοντας χαρακιές και σημάδια στην καρδιά.
Ανεκπλήρωτος έρωτας και απωθημένα
Απωθημένα… λέξη που φοβόμαστε μερικές φορές ακόμα και να αναφέρουμε, φοβούμενοι την καταστροφική της μανία. Σαν αγκάθι που γδέρνει, και που υπάρχει πάντα κάπου να μας πονά όσο και αν θεραπεύουμε τις πληγές. Ακόμα και αν βρεις τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άλλου ή μιας άλλης, κάτι θα μένει πάντα να μας θυμίζει αυτό το… ανεκπλήρωτο, που θα είναι πάντα σημαντικό και ξεχωριστό.
Σαν με μελάνι, κάποια πράγματα μένουν ανεξίτηλα γραμμένα μέσα μας, όπως μια αγάπη για κάποιον που δεν ειπώθηκε ποτέ, ένας έρωτας που έκαιγε αλλά δεν μας παρέδωσε ποτέ στη λαίλαπά του. Και μετά από όλα αυτά, ακόμα και αν ο έρωτας ο ανεκπλήρωτος υποχωρήσει, πάντα θα υπάρχει μια τρυφερότητα, μια αδυναμία, που θα κάνει πάντα την καρδιά σου να φτερουγίζει και τον κόμπο στο λαιμό να σφίγγει στο άκουσμα του ονόματος εκείνου του ανεκπλήρωτου.
Τα απωθημένα ζουν με την ένταση μιας μνήμης που δεν υπάρχει, μιας ανάμνησης που πήγε να δημιουργηθεί αλλά που τελικά δε γεννήθηκε ποτέ. Βασανιστικός και πάντα παρών, εξαντλητικός μπορεί να πάρει τελικά πολλές μορφές και να κάνει τη ζωή σου να σταματά κάθε φορά που εμφανίζεται και πάλι η αιτία μπροστά σου. Σαν μια φωτιά που σιγοκαίει τη νύχτα και με το πρώτο φύσημα του ανέμου μπορεί να γίνει πυρκαγιά και να κατακάψει τα πάντα.
Κι αν δεν περάσει. Ναι ειναι οτι δεν το προσπαθησα. Οτι εχασα απο μονη μου. Κι αν δεν περασει ποτέ; αυτο με τρομάζει
Καλημερα σας , το ονομα μου ειναι Γεωργιος, πριν απο πολλα χρονια υπηρετουσα στον Εβρο , εκει εκανα παρεες πολλες με γυναικες , οχι σοβαρες αλλα φιλικες, ενα βραδυ ειχα παει σε μια ταβερνα στην περιοχη , και με ειδε μια κοπελα την οποια ειδα και εγω , με αρεσε και την αρεσα, ερωτας κεραυνοβολος , ηταν με απρεα και με τον αδελφο της , δεν ηξερα το ποια ηταν , μετα απο λιγο καιρο γνωρισα τον αδελφο της , εγω ενημερωθηκα το ποια ηταν και το τι ηθελε απο μενα , ηθελε να γνωριστουμε γιατι ηταν πολυ ερωτευμενη με εμενα , αλλα την ηθελαν οι γαμπφοιτης περιοχης και εμενα ολο μου την ελεγαν. Ειχα γνωρησει και τους παπουδες της πολυ καλα και με ελεγαν και αυτοι οτι με θελει τρελα…..εγω τοτε ειχα ενα προσωπικο προβλημα για να την παρω για γυναικα μου αφου την ηθελα και εγω, σε αυτην δεν τις το ειπα καθολου , γιατι ποτε δεν ειχαμε κανει παρεα , απλα ελεγε στον εναν και στον αλλον οτι θελει εμενα και οντος με ηθελε πραγματικα, και αυτο το λεω μετα απο διασταυρωσης που εκαμνα τοτε…..το ειχα πει στους παππουδες της οτι το ποιο ειναι το προβλημα (οικογενειακο) που ειχα και κλαψανε και αυτοι και τους ειπα να μην τις το πουνε ποτε…..καποια στιγμη εφυγα απο εκει , και ηρθα στα μερη μου , οταν εφευγα απο εκει τις εγραψα ενα γραμμα και τις εστειλα ενα δωρο να το θυμαται (χρυσαφικο) και τις εγραψα οτι δε θα περασης καλα μαζι μου εαν ερθεις και θα χαιρομε εγω εαν εισαι καλα σε χερια αλλου…..μετα απο 20 χρονια με συναντα τυχαια σε μια εκκλησια της περιοχης που μενω και με αναγνωριζει η ιδια ενω εγω δεν την γνωρισα καθολου εαν δε με ελεγε το ποια ηταν και απο ηταν , εγω εντομεταξυ εχω παντρευτη οπως και εκεινη αυτη εχει 2 παιδια και εγω 1 , με το που με ειδε ενιωσε κατι μεσα της να αλλαζει , ανταλλαξαμε τηλεφωνα , για 2 χρονια την επερνα 2 φορες τηλ να δω το τι κανει ,καποια στιγμη γνωριζομαστε και οικογενιακα και εχουμε πολλες επαφες μεταξυ μας , οχι ερωτικες αλλα οικογενειακες , ειναι της εκκλησιας γυναικα , τραβηξε πολλα , και βλεπω οτι καθε φορα που συναντιομαστε για καφε ή οτιδηποτε παθενει κολουμπρα , και αυτη κανει καταστασεις στο να βρισκομαστε οικογενειακα…εχει ερθει στο σπιτι μου για φαγητο και εχουμε παει στο σπιτι της για φαγητο…….τι λετε εσεις να εχει γινει; μετα απο τοσα χρονια να με αναγνωρισει και να ζητα να κανουμε παρεα….
Γεια σας λοιπον ειναι ενα αγορι στο τμημα μου και με κοιταει καποιες φορες κανει ιδιες κινησεις με εμενα αλλα σχεδον δεν μιλαμε μιλαει μονο με την κολλητη μου δεν ξερω τωρα τι να κανω και φοβαμαι οτι αν κανω βλακειες και μηπως ετσι δεν ειναι ερωτευμενος πολυ με εμενα η ειναι ερωτευμενος με εμενα επειδη του αρεσει ετσι οπως ειμαι και ο χαρακτηρας μου σας παρακαλω απαντηστε μιυ ειναι αναγκηηη!!
Eχω εξευτελιστει παρα πολυ για καποιον π θα παραμεινει ανεκπληρωτος ερωτας
Τον θελω 3 χρονια κ εχω κανει τα παντα γι αυτον.
Γεια σας……τα πραγματα για μενα ειναι αρκετα περιπλοκα…..ειμαι 20 χρονων και εδω και 2 χρονια περιπου εχω μια σχεση την οποια θα περιεγραφα ως ιδανικη…βεβαια θα μου πειτε, αν ηταν οντως ιδανικη δεν θα συνεβαιναν οσο θα περιγραψω στην πορεια……ειναι η πρωτη μου θα ελεγα ολοκληρωμενη σχεση μιας και ειμαστε μαζι απο οταν τελειωσα το λυκειο και απο την πρωτη ημερα της γνωριμιας μας τα πραγματα πηραν σιγα σιγα αλλα σταθερα τον δρομο τους με αποτελεσμα να βρισκομαστε τωρα στο σταδιο που, οπως ειναι λογικο μετα απο ενα ευλογο χρονικο διαστημα,ο ενθουσιασμος και η λαχταρα του πρωτου καιρου εχουν δωσει την θεση τους στην αγαπη και την τρυφεροτητα…..τα πραγματα περιπλεκονται οταν τον τελευταιο καιρο λογω καποιων τυχαιων συναντησεων σκεφτομαι και παλι διαρκως τον ανθρωπο που με απασχολουσε πριν γνωρισω την τωρινη μου σχεση και με τον οποιο ενω παντα υπηρχε εντονη ελξη και ερωτας θα ελεγα,τουλαχιστον για τη πλευρα μου ειναι σιγουρο,λογω συγκυριων δεν μπορεσαμε να ειμαστε μαζι….τοτε εγω εδινα πανελληνιες και εκεινος ηταν σε μια σχεση την οποια ενω μοιραια συνεβη κατι μεταξυ μας ,μιας και τοτε ημασταν στην ιδια παρεα, συνεχισε να διατηρει μεχρι που λιγους μηνες πριν τις εξετασεις μου ηρθε και μου ειπε οτι ειχε χωρισει για να ειμαστε μαζι υποτιθεται….εγω βεβαια αν και τον ηθελα παρα πολυ αποφασισα να μην κανω σχεση μαζι του καθως οσο ερωτευμενη και αν ημουν δεν μπορουσα να τον εμπιστευτω γιατι σκεφτηκα οτι αν οντως ηθελε να ειμαστε μαζι θα χωριζε απο την πρωτη μερα οπως εγω ειχα σταματησει αντιστοιχα ενα φλερτ,οχι σχεση ομως,που ειχα εκεινη την περιοδο και ας ηξερα οτι ο αλλος ηταν με την αλλη και δεν θα αφηνε την βολεψη του……εγω απλα ηθελα εκεινον και δεν μου εβγαινε να κανω βλακειες απο εδω και απο εκει για να μην ειμαι σολο……τελικα ξερετε τι εκανε?μετα απο κανα δυο συναντησεις με εκεινον να προσπαθει να με πεισει να ειμαστε μαζι ,γυρισε στην κοπελα του και το αστειο ειναι οτι του ειχα πει κιολας πως καθως ημουν πληγωμενη απο την σταση του και επισης σε λιγο καιρο εδινα και επρεπε να ημουν απολυτα συγκεντωμενη,αν δεν ειχε υπομονη μπορουσε να επιστρεψει στην κοπελα του….. και η απαντηση του?οτι δεν προκειται να με αφηνε χωρις να προσπαθουσε….και μετα απο μια εβδομαδα τους ειδα μαζι…. το αποκορυφωμα δε ειναι οτι κανα δυο μερες αρφοτερα και αφου τους ειχα δει, ενα σαββατοβραδο με πηρε τηλεφωνο και εγω φυσικα αρνηθηκα μεχρι και να τον ακουσω.,,,.οσο και αν τον ηθελα….ο καιρος περασε,εδωσα εξετασεις,περασα εκτος της πολης μου και για διαφορους λογους τους πρωτους μηνες δεν εφυγα……τον ξαναειδα λοιπον τυχαια και ειπαμε επι τοπου να παμε για ποτο μιας και πολλα πραγματα δεν ειχαν ειπωθει και ξεκαθαριστει ποτε….αυτος ειχε πια χωρισει οριστικα,παραδεχτηκε οτι ηταν αρκετα ανωριμος και φοβηθηκε να μεινει μονος του(γιατι το εχουν αυτο τοσοι αντρες??)αλλα παρ ολα αυτα ηταν παντα ετοιμος να χωρισει αν εγω του ελεγα οτι θα ειμαστε μαζι(μονο αν ημουν σιγουρακι δλδη???)του μιλησα σκληρα και καπως ψυχρα εκεινη τη νυχτα αν και νομιζω οτι ποτε δεν εβγαλα απο μεσα μου ολο το παραπονο που εχω για το οτι δεν με διεκδικησε ποτε με τον τροπο και με την επιμονη που θα ηθελα ισως για να τολμησω, να νιωσω ετοιμη και σιγουρη να κανω σχεση μαζι του…και εληξε εκει, χωρις να γινει απολυτως τιποτα μεταξυ μας αφου συμφωνησαμε οτι θα ειμαστε ενταξει και τυπικα(εκεινος δεν ηθελε,προσπαθησε πολλες φορες να με πλησιασει εκεινη τη νυχτα, αλλα παλι μετα αφου ειδε την σταση μου απολυτως τιποτα,καμια προσπαθεια επικοινωνιας)……παραλληλα εγω ημουν στην αρχη της γνωριμιας μου με την τωρινη σχεση μου η οποια εξελιχθηκε και παραμενει μια υγιης και ευτυχισμενη σχεση…..το θεμα ειναι οτι τον τελευταιο καιρο ειδα ξανα μετα απο αρκετους μηνες αυτον τον ανθρωπο και απο τοτε τον σκεφτομαι συνεχεια, παρολο που ακομη και πριν τον δω πολλες φορες περνουσε απο το μυαλο μου…η συναντηση μας βεβαια ηταν ξανα επεισοδιακη…..εκεινος αρχισε να μου λεει οτι εγω εφταιξα τοτε που δεν τον αφησα να μου δειξει οσα ηθελα,οτι για εκεινον ειμαι διαφορετικη και αλλα τετοια για τα οποια αν και θελω δεν μπορω να τον πιστεψω,,,,,, πρεπει να πω βεβαια οτι οντως δεν εχω νιωσει οτι ημουν δευτερη επιλογη αλλα και παλι δεν ειναι αυτο που λεμε ή εμενα ή τιποτα(βολεψακιας δηλαδη και το σιχαινομαι αυτο)απο την αλλη ομως αυτος ο ανθρωπος ειναι απωθημενο ρε παιδια οτι και να κανει,οσο και αν ξερω οτι αν ειμαι μαζι του και αφησω τον φιλο μου θα το χτυπαω το κεφαλι μου και δεν ειμαι ετοιμη να χωρισω εννοειται,πιστευω οτι ποτε δεν θα τον ξεπερασω……ποτε δεν θα σταματησω να αισθανομαι τοσο εντονα οταν ειμαι διπλα του,πραγμα που δεν το νιωθω πια με το αγορι μου…ξερετε αυτο που νιωθεις οτι θα εκραγεις οταν ειναι διπλα σου,θελω να τον αγγιξω να τον φιλησω…την τελευταια φορα με το ζορι κρατηθηκα γτ και δεν ειναι σωστο για κανεναν και θα ειμαι γεματη τυψεις…οταν ειμαι με το αγορι μου αισθανομαι πολυ ομορφα,ασφαλης,οτι ειναι πια δικος μου ανθρωπος …… με εχει στηριξει σε σημειο που δεν περιμενα ποτε απο μια σχεση, ειναι τοσο ωριμος και γλυκος και τον λατρευω αλλα με τον αλλον ειναι κατι διαφορετικο,δεν μπορω να το εξηγησω,η φλογγα καιει ακομη πολυ δυνατα και μετα απο τοσο πολυ καιρο ανησυχω που δεν εχει ξεχαστει το θεμα……δεν ξερω, εμενα φοβαμαι οτι αν τον ξαναδω δεν θα μπορεσω να συκρατηθω για ακομα μια φορα….. αλλα μετα αν γινει κατι το πιθανοτερο ειναι να μην αντεξω ουτε λεπτο να μεινω με τον φιλο μου, αν το κανω αυτο και συνεχισω μαζι του θα ειναι σκετη κοροΐδια και σκεφτομαι οτι αν μου το εκανε εμενα θα ηταν σαν να με σκοτωνε…..δεν εχουμε μυστικα οσο περναει απο το δικο μου χερι τουλαχιστον και ειμαι σιγουρη οτι και γι εκεινον ετσι ειναι….πραγματικα δεν ξερω…. και αν ειμαι ανικανοποιητη?αν και με τον αλλο τελικα μου περασει αφου ειμαστε μαζι ή δω οτι οντως δεν ταιριαζουμε γι αυτο και δεν ημασταν ποτε μαζι??γτ δεν μπορω να σταματησω να τον σκεφτομαι?εχω φτασει σε σημειο οποτε ειναι να βγω εξω να σκεφτομαι αν θα τον δω,απο την μια θελω πολυ απο την αλλη φοβαμαι τί μπορει να συμβει….και μεσα σε ολα αυτα δεν μπορω να σκεφτω την ζωη μου χωρις το αγορι μου….μηπως κανω και εγω οσα κοροιδευω και κοιταω την βολεψη μου???ουυυφφφ…..
γεια σας! θελω αρχικα να εκφρασω πως οι συμβουλες που δινετε ειναι καταπληκτικες … να ειστε καλα!
ειμαι 20 χρονων και πριν απο πριν 5 μηνες περασα μια πολυ δυσκολη κατασταση με τη σχεση μου ώσπου τελειωσε… δεν ημουν ομως ποτε ερωτευμενη μαζι του, απλα περνουσα καλα!
μετα απο αυτο πιστευα οτι ολοι ειναι ιδιοι και κανενας δεν αξιζει! αυτο ομως ανατραπηκε πριν 2μιση μηνες, που ξαφνικα γνωρισα καποιον και αυτο που ενιωσα μεσα μου με το που τον ειδα δε περιγραφεται, δεν ειχα νιωσει ποτε μου ετσι με κανεναν!
ηταν κοινος φιλος μιας ξαδερφης μου και ειναι 34 χρονων. Απο την αρχη ημουν ενημερωμενη οτι εχει σχεση εκεινος αρκετο καιρο. ομως αυτο που αισθανομουν δε μπορουσα να το κρυψω, απο την αρχη υπηρχε αναμεσα μας μια πρωτογνωρη χημεια και εκεινος το ειχε καταλαβει και αισθανομουν οτι κι εκεινος ενιωθε το ιδιο με μενα
το θεμα ηταν οτι μεχρι σημερα δεν εχει χωρισει… εχει παραδεχτει, οχι σε μενα,οτι ειναι ερωτευμενος! μου ειπε οτι δε θελει ποτε να με χασει απο τη ζωη και επειδη ουτε εγω ηθελα του ζητησα να με βοηθησει να τον δω σαν φιλο και εκεινος δε το δεχτηκε και δε με βοηθησε. Του εδωσα ευκαιριες οταν ημασταν πολυ κοντα να ξεκαθαρισει τι θελει μια ημουν καλη μαζι του, κακια, γλυκια, απομακρη τα επαιξα ολα για όλα… μεχρι και με αλλον επιδιωξα να με δει ωστε να καταλαβω τι θελει και δε καταλαβα ποτε γιατι παρολ’ αυτα οταν ειμασταν μονοι μας ηταν παντοτε μαγικα, ηταν τρυφερος , γλυκος..
ομως χθες εκανα το μεγαλο μπαμ και του ειπα οτι τελειωσε ολο αυτο και δε θελω να τον ξαναδω μεχρι να τον ξεχασω και η απαντηση του ηταν οτι εχω δικιο δε μ αρεσει να σε παιδευω, δε θελω να γινεσαι χαλια για μενα και η μονη εναλλακτικη να σε κρατησω ειναι να χωρισω, αλλα δε μπορω να το κανω αυτό… άλλα λεει το μυαλο μου και άλλο η καρδια μου!
του ζητησα να μου εξηγησει πως αισθανοταν, ηταν στην αρχη ενθουσιασμενος και μετα τι? κουραστηκε? ξενερωσε? και μου απαντησε οτι δε ξερει και ειναι μπερδεμενος και εφυγα..
σημερα εμαθα οτι μεχρι τiς 6 το πρωι τα επινε με τη ξαδερφη μου,εκλαιγε και της ειπε οτι με αγαπαει… δε ξερω τι να κανω…
Η ιστορία σου είναι σχεδόν ίδια με τη δική μου, μόνο που είμαι αρσενικό… Τελικά τι έγινε;
έζησα ακριβώς, μα ακριβώς το ίδιο και δεν καταλαβαίνω τίποτα. το έχω σκεφτει απόλες τις πλευρές.
Να μας απαντήσει κάποιος άντρας καλύτερα: προτιμάτε την ασφάλεια της σχέσης από τον παθιασμένο έρωτα και την τέλεια χημεία; γιατί ο δικός μου αυτό μου είπε στην ουσία.
Αλλά νομίζω Βάσια. ότι πρέπει να σταματήσει να μας νοιάζει τι ήθελε / σκεφτότανε / φοβότανε ο άλλος. Εγώ το προσπαθώ με ολη μου τη δυναμη και είπα να βάλω σαν προτεραιότητα να είμαι εγώ καλά όσο γίνεται φυσικά χωρίς αυτόν.
Και εν τω μεταξύ καλά έκανες και απομακρύνθηκες. Να του απαγορεψεις να σε παιρνει τηλέφωνο ή να στέλνει μηνυματα. Πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου
Κορίτσι μου γλυκό, έχω τραβήξει πολλά. Πιστεύεις ότι γνώρισα στη ζωή μου 58 άντρες και με τους 35 βγήκα για καφέ μόνο. Δεν έχω κάνει σχέση και όλα αυτά γιατί αφήνουμε να μας παρασέρνει ο ενθουσιασμός και όχι το ένα κι ένα κάνουν δύο. Δίνουμε χώρο στον κάθε ψυχάκια ή κακομαθημένο να μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, να μας τάζει αλλά να μην μπορεί να τα υλοποιήσει. Εσένα πώς σου φαίνεται αυτό; Το βρίσκεις λογικό;
Εχω πάει και σε ψυχίατρο μην ανησυχείς, όταν ξέρεις τί θες και όλη η Ελλάδα δεν ξέρει τί θέλει ή μονά ζυγά τα θέλουν δικά τους και σε παρασύρει το συναίσθημα, εκεί καταλήγεις: σε ένα μπέρδεμα.
Πριν 2,5 χρονια χωρις να το περιμενω εμφανιστηκες στο συμπαν μου. Ηρθες σαν μια ανωδυνη γνωριμια, εγινες φιλος, εξομολογος, αδερφη ψυχη, εγινες τυφωνας που σαρωσε ολη την υπαρξη μου και την τακτοποιημενη ζωη μου.
Τωρα πια εχουν αλλαξει ολα τα δεδομενα για μενα εσυ ομως εξακολουθεις και εισαι στα δεσμα των συμβασεων και των πρεπει που εχεις στο μυαλο σου.
Δεν μπορω να ξεχασω…
ο χρονος περναει, ειμαι μονη προσπαθωντας να ζησω με τις επιλογες μου…
το μυαλο μου εκει κολλημενο σε σενα που μπορει να σε ακουσω 2-3 φορες τον χρονο,αλλα θα ειναι λες και μιλουσαμε χτες….
Ποναει πολυ να εισαι μακρυα να μην μπορω να σε εχω!!
Θελω να εισαι καλα με τις επιλογες σου, θα ειναι παρηγορια για μενα που εστω ενας απο τους δυο μας ειναι ευτυχισμενος… ελπιζω να σε αγαπουν και να αγαπας οσο σου αξιζει…
ισως σε ενα αλλο συμπαν να εχουμε την ευκαιρια να ειμαστε μαζι.
Γνωριστήκαμε στα 25 …πέρασαν άλλα τόσα χρόνια μέχρι σήμερα….
Τόσα χρόνια….λίγες ώρες περάσαμε μαζί…μεταξύ των συναντήσεων μας μεσολαβούσαν …ωκεανοί…σύνορα….ένα άλλο ‘σύμπαν’…. ε και συχνά…κάποιες… 5ετίες….
Οι ζωές μας εξελισσόταν κανονικά…καθένας μας στον δικό του κόσμο, στη ζωή του ….διαφορετικοί δρόμοι….ουσιαστικά άγνωστοι για τον άλλο…
Κι όμως …..κάθε φορά που θα βρεθούμε (ή έστω θα γράψουμε 2 λέξεις σε ένα μήνυμα) είναι σαν να έχουμε να τα πούμε από…χθες….και αυτό δείχνει αμοιβαίο, παρά το διαφορετικό τρόπο έκφρασής του, από τον καθένα μας
Σκέφτομαι συχνά ότι γνωριζόμαστε ελάχιστα….και όμως είναι ο πιο οικείος μου άνθρωπος…και είμαι άνθρωπος που ‘ανοίγεται’ στους γύρω του…περισσότερο από το μέσο όρο
αν η ‘ζωή’? μου έδινε την ευκαιρία, νομίζω χωρίς πολύ σκέψη….θα ανάτρεπα στο λεπτό όλη την ζωή μου…..
Γνώρισα ένα άτομο 2 χρόνια πριν,ήμασταν μαζί για ένα μήνα ώσπου μου είπε να χωρίσουμε γιατί ήταν μπερδεμένος με τον εαυτό του! Ένιωθα πολλά για εκείνον κ είχα φάει κόλλημα μαζί του για αρκετό καιρό.Τσακωθήκαμε,υπήρχε ένα διάστημα που δε μιλούσαμε καν κ αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία για μένα να ασχοληθώ κ με άλλα άτομα,όπως κ έγινε!Γνώρισα κάποιο άλλο πρόσωπο κ ήμουν καλά μαζί του μέχρι που ήρθε το τέλος της σύντομης σχέσης μας γιατί υπήρχε ”εκείνος”. Και μόλις μαθαίνει για το χωρισμό εμφανίζεται πάλι!να θέλει να βγαίνουμε παρέα,για μπάνιο,καφέ κτλ αλλά πάντα ως φίλοι!Από πείσμα κ μόνο μπήκα στη διαδικασία να το δεχτώ…
Τώρα τελευταία γίνεται συχνότερο το φαινόμενο να κάνει πιο κοντινές κινήσεις,να ζηλεύει τους πάντες γύρω μου κ να θέλει να μαθαίνει τα πάντα για το τι κάνω!Φυσικά χωρίς να παραδέχεται ούτε μια φορά ότι ίσως να νιώθει κάτι για μένα.
Το δυσάρεστο σ’ αυτή την ιστορία είμαι εγώ που πιάνω τον εαυτό μου να ξαναπέφτω στην παγίδα του και αυτό που φοβάμαι περισσότερο? ότι δε θα μπορέσω ΠΟΤΈ να κάνω μια σχέση και ίσως οικογένεια επειδή θα υπάρχει ”εκείνος” !
Υ.Σ Συγνώμη αν κούρασα κάποιους αλλά διαβάζοντας τις παραπάνω ιστορίες ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω!
Το ξερω οτι τα κρυφα συνηθως δεν εχουνε καλη καταληξη γι αυτο και του ειπα να μην ξαναμιλησουμε… Η αλλη κοπελια δεν μου φταιει σε τιποτα,το ξερω και γι αυτο πηρα αυτη την αποφαση οσο και να με ποναει.. Εγω δεν ηξερα απο την αρχη οτι ειχε σχεση,μετα απο 3 βδομαδες μου το ειπε,αν το ηξερα απο την αρχη δεν θα ελεγα τιποτα σε αυτον και θα ητανε εντελως διαφορετικα τα πραγματα… Αυτο ειναι το μεγαλο λαθος… Δεν μπηραζει ασ ειναι με αλλη φτανει αυτη να τον αγαπαει και να τον κανει ευτυχισμενο.. Κ ας μην ειμαι εγω αυτη!!! Σε ευχαριστς πολυ για τη συμβουλη σου!!!
Να είσαι καλά, και να έχεις υπομονή και κουράγιο… δυστυχώς πολλές φορές το μυαλό και η καρδιά δεν συμβαδίζουν, οπότε πρέπει να το παλεύουμε!
Γεια σας παιδια…. Είμαι μια κοπελα 20 χρονων…. Μου τυχαινει αυτο εδω και 1 μηνα… Ειμαι με ενα πολυ καλο παιδι,περναω πολυ ωραια μαζι του αλλα ξαφνικα μπηκε καποιος αλλος στη ζωη μου που μου εφερε τα πανω κατω,με αναστατωνει συνεχως.. Μου ειπε οτι εχει σχεση και θελει να μιλαμε κρυφα και εγω στην αρχη το δεχτηκα,μετα ομως οταν το ξανασκεφτηκα του ειπα να μην ξαναμιλησουμε και να μεινουμε φιλοι… Αγαπαει την κοπελα του αλλα δεν περναει καλα μαζι της… Δεν μπορω να τον βγαλω απο το μυαλο μου.. Ξυπναω τον σκεφτομαι,πεφτω για υπνο τον σκεφτομαι και τον βλεπω στα ονειρα μου.. Τι να κανω?? Τον θελω δικο μου,μονο για μενα…
Σε γενικές γραμμές, αν κάποιος δεν περνά καλά με τη σχέση του και γνωρίζει κάποιον άλλον, τότε δεν θέλει απλά να μιλάει κρυφά, θέλει να το ζήσει… για να θέλει αυτό το κρυφό παιχνίδι σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θέλει να χωρίσει. Οπότε, ή τον ξεχνάς, ή κάνεις μια συζήτηση μαζί του που θα του λες ότι ενδιαφέρεσαι στην περίπτωση που ενδιαφέρεται όντως και αυτός για ένα πιο αποκλειστικό θέμα. Είναι καλό να μην ξεκινάς κάτι χωρίς τα πράγματα να είναι ξεκαθαρισμένα, και κυρίως χωρίς να πληγωθείς και να πληγώσεις και κάποιον άλλο που δε φταίει…τα κρυφά συνήθως δεν έχουν καλή κατάληξη!
9 χρονια πανε και ποιος ξερει ποσα ακομα…
Γνωριστηκαμε στο γυμνασιο και μεχρι και το λυκειο μιλαγαμε σχετικα συχνα. Μεχρι τοτε δεν ειχα νιωσει κατι διαφορετικο, τον εβλεπα ως φιλο. Μια μερα ακουσα να κυκλοφορουν φημες οτι κατι τρεχει μεταξυ μας και αυτο ηταν η αρχη του κακου. Αρχισα να σκεφτομαι μηπως οι αλλοι ειχαν δει κατι που εγω δεν μπορουσα να καταλάβω και ετσι σιγα σιγα με στοιχειωσε.
Τα χρονια περναγαν και μερικες φορες πετυχαιναμε ο ενας τον αλλο στο δρομο ή σε καποια καφετερια. Και οι δυο μας αλλαξαμε αρκετα ολα αυτα τα χρονια. Για καποιο λογο εφαγα τρελο κολλημα μαζι του.
Δεν μπορω να πω οτι μου αρεσει λογω εμφανισης, ειναι κατι αλλο… Καθε φορα που τον βλεπω χανω τα λογια μου, λεω ενα σωρο βλακειες και στο τελος σκεφτομαι τι ειπα λαθος και τι επρεπε να πω κτλ. Αρχισα να ρωτω κοινους γνωστους και καλα τυχαια μηπως εχουν νεα του. Βρηκα διαφορα μπλογκ και φορουμ που χρησιμοποιει. Τι το ηθελα; καθε φορα πληγωνομουν και πιο πολυ γιατι αυτος ζουσε μια χαρα τη ζωη του ενω εγω περιμενα και περιμενω μηπως γινει καποιο θαυμα.
Ολα αυτα τα χρονια εχω συναντησει πολλα ατομα που εχουν δειξει ενδιαφερον για μενα αλλα εγω κανω οτι δεν καταλαβαινω, περιμενω… Μια φιλη μου ειπε οτι δεν ειμαι ερωτευμενη γιατι αν ημουν θα ειχα κανει εστω μια κινηση. Ισως να εχει δικιο αλλα και παλι αν δεν ημουν ερωτευμενη θα τον σκεφτομουν ακομα; Καθε φορα αναρωτιεμαι αν εχει καταλαβει κατι. Πιστευω οτι η αμηχανια μου δεν θα εχει περασει απαρατηρητη τοσες φορες…
Ισως τελικα πρεπει να κανω μια κινηση και ας φαω τα μουτρα μου!
Μυρτώ,
αν είσαι ερωτευμένη πρέπει να του μιλήσεις. Πρέπει να κάνεις αυτό που λέει η καρδιά σου… Κάντο κι ας φοβάσαι γιατί αν δεν το κάνεις δεν θα μάθες ποτέ και θα ζεις πάντα με αυτό το αν…
Μπορεί να πληγωθείς πολύ αλλα μπορεί και να είσαι ευτυχισμένη. Πάντα πρέπει να λέμε όσα αισθανόμαστε κι ας μας βγει και σε κακό…!
παιδια εχω σοβαρο προβλημα και θελω την βοηθεια σας…
εχω μια σχεση εδω και 3 χρονια και ειμαι ευτυχισμενη απ αυτην. αλλα εδω και εναν χρονο ενας ανθρωπος εχει μπει στην ζωη μου εντελως ξαφνικα χωρις να το περιμενω και με εχει τρελανει. τον σκεφτομαι συνεχεια και δεν πρεπει…
εχει και αυτος μια σχεση σοβαρη αλλα δεν ξερω γιατι, αισθανομαι οτι και αυτος νιωθει κατι για μενα αλλα αυτο ειναι απιθανο…
θελω την γνωμη σας οποια και να ειναι αυτη…
Κσταλαβαίνω τι φάση περνάς αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσεις τα συναισθήματά σου και με ποιον θες να είσαι.γιατί λες ότι αυτός είναι απίθανο να ανταποκριθεί σ αυτά που νιώθεις εσυ? μ αυτόν τι είδους σχέσεις έχετε?
Γνωρισα τον αντρα μου στα 26 μου.. καλος ανθρωπος, δραστηριος οπως και εγω, και γενικα περνουσαμε ωραια.
Μετα απο 6 μηνες σχεσης προεκυψε εγκυμοσυνη. Κανενας απο τους 2 μας δεν ηταν υπερ της αμβλωσης οποτε παντρευτηκαμε, και τωρα πλεον εχουμε 2 πανεμορφα παιδακια.
Τον αγαπω και τον εκτιμω ως ανθρωπο και πατερα των παιδιων μου οπως και εκεινος αντιστροφα, αλλα μεχρι εκει.
Επρεπε να περασουν 10 χρονια γαμου για να γνωρισω την πραγματικη εννοια της αγαπης στο προσωπο ενος συναδελφου. Τα αισθηματα μας ειναι αμοιβαια, οπως και οτι αναγνωριζουμε και οι 2 οτι η επιλογη πλεον ειναι καθαρα δικη μου.
Πως ομως μπορεις να διαλυσεις μια οικογενεια ετσι απλα? Δεν μπορεις. Δεν μου φταινε σε τιποτα τα παιδια μου και ο συζυγος μου αν εγω γνωρισα την πραγματικη αγαπη καθυστερημενα. Οποτε η αποφαση παρθηκε. Εκανα αυτο που θεωρω σωστο για την οικογενεια μου.
Εχει περασει ενας χρονος απο τοτε, και με το αλλο προσωπο εχουμε τηλεφωνικη επαφη, απλα για να ακουσει ο ενας τον αλλο οτι ειναι καλα. Αυτο ειναι απαραιτητο, γιατι νοιαζομαστε πραγματικα ο ενας για τον αλλο.
This is the story of my life.. συγνωμη αν σας κουρασα, αλλα επρεπε να τα βγαλω απο μεσα μου.
Η ιστορια σου με εκανε να δακρυσω… Αυτο θα πει ανεκπληρωτος ερωτας…
Δεν θα σου πω να διαλυσεις την οικογενεια σου, αλλα τα παιδια σου καποια στιγμη θα καταλαβαιναν, αν τελικα επαιρνες τη αποφαση να «ζησεις»… Τωρα απλα συμβιβαζεσαι…
Συγγνωμη για τη σκληρη κουβεντα μου, απλα αυτη ειναι η γνωμη μου!!
το αρθρο για τον ανεκπλήρωτο έρωτα ειναι απλα τέλειο. Πιστευω ολοι, λιγο πολυ, εχουμε κατι τετοιο βαθια κρυμμενο μεσα μας..
Εζησα και εγω την πίκρα του ανεκπλήρωτου έρωτα…
τον ξερω απο παιδι.. απο τοτε που θυμαμε τον εαυτο μου… τα καλοκαιρια στη γειτονια μας και εξω ως αργα… τοτε δεν ηξερα.. σιγα σιγα ομως αρχισα καταλαβαινω οτι αυτο που ενιωθα ηταν πολυ δυνατο..
στην αρχη μιλουσαμε με μηνυματα, ωσπου μια μερα μου ερχεται ενα μηνυμα απο εκεινον αν θελω να τα φτιαξουμε… τελικα μετα απο καποιες μερες και λογω του οτι το φοβομουν ολο αυτο και επειδη οι δικοι μας ηταν καθε μερα μαζι, του απαντησα: οχι, καλυτερα να μεινουμε φιλοι
Η απαντηση του ηταν οτι δεν πειραζει, ετσι και αλλιως ηταν ενα στοιχημα που ειχε βαλει με ενα φιλο του…
δεν μπορεσα να θυμωσω μαζι του απλα στεναχωρηθηκα γιατι για μια στιγμη το πιστεψα….
στη συνεχεια μιλουσαμε τυπικα οχι οπως παλια, ωσπου μη μπορωντας πια να ζω χωρις να ξερει τα πραγματικα μου συναισθηματα, αποφασισα εχοντας στο μυαλο μου οτι καποια στιγμη πρεπει να τελειωσει αυτο και ισως εχοντας ελπιδα οτι μπορει να ενιωθε το ιδιο, να του μιλησω…
ετσι λοιπον πλεον στο λυκειο εμαθε απο εμενα πως νιωθω για εκεινον….η απαντηση του ηταν οτι με βλεπει μονο σαν φιλη και οτι μου ζηταει συγνωμη για το μηνυμα με το στοιχημα τοτε…μετα απο αυτο δεν του απαντησα….
δεν ξερω..το σιγουρο ειναι οτι δεν μπορω να τον δω σαν φιλο… εχοντας περασει λιγες μονο μερες μετα απο αυτο, προσπαθω να μην το σκεφτομαι αλλα παντα κατι τον θυμιζει….
Συχνα βρισκω τον εαυτο μου να κλαιει μονο με τη θυμηση του…
Ένας χρόνος γεμάτος δάκρυα,κλάμα και αναστεναγμούς.
Καλύτερα να μην σε είχα συναντήσει ποτέ στην ζωή μου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου θέλει να σε ξαναδεί. Το ξέρω πως δεν θα κερδίσω κάτι με αυτό, αντιθέτως μπορεί να βαθύνει την πληγή. Αλλά δεν πιστεύω ότι η επιθυμία μου θα πραγματοποιηθεί σε αυτή τη ζωή.
Θεού θέλοντος και με αρκετή τύχη παίρνω το πτυχίο μου το χειμώνα του 2012. Μετά που θα βρεθώ δεν ξέρω.
Θα προτιμούσα να βρω δουλειά σε κάποιο άλλο μέρος μακριά από την πόλη στην οποία σε συνάντησα.
Ελπίζω μετά ο χρόνος να σε μετατρέψει σε μια γλυκιά ανάμνηση του παρελθόντος γιατί δυστυχώς εκεί ανήκεις…
εχω περασει τα ιδια.πολυ φοβαμαι πως και μακρια να εισαι δεν θα ξεχασεις. Ισως να ειναι και χειροτερα
5 χρόνια σε μια σχέση που ήταν το παν για μένα. Καταλήξαμε να χωρίσουμε γιατί έμαθα οτι είχε ανεκπλήρωτο έρωτα με κάποιον που δεν της έδωσε καν σημασία.
Με ταλαιπωρούσε για πάνω απο ενα χρόνο γιατί συνέχεια γυρνούσε σε μένα ενώ ήταν συναισθηματικά μπερδεμένη. 5 χρόνια φοβερής σχέσης. Σπουδές μαζι. φανταρικό μαζί , προβλήματα υγείας μαζί…
Σεβάστηκα την μεγαλύτερη επιθυμία της… Ήθελε να ολοκληρώσουμε μετά τον γάμο λόγο θρησκευτικής αντίληψης. Επειδή την αγαπούσα το σεβάστηκα…
Και τώρα; 3 μήνες χώρια αφού έδωσα ένα τέλος σε αυτό το μαρτύριο… 5 χρόνια μέγιστης θυσίας, στερήθηκα τα πάντα για να ναι ευτυχισμένη και συγκρίθηκα με μια ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ του εγκεφάλου και ηττήθηκα…
Τώρα εγώ ταλαιπωρημένος, δυστυχισμένος και με συναισθήματα αγάπης που λιώνουν ατσάλι και αυτή σε ψυχολόγο… Αν αυτό το αποκαλείται μαγικό, φοβερό και τρομερό …εγω το αποκαλώ αρρώστια , ψυχαναγκασμό και αιτία μιζέριας και απώλειας.
Ελπίζω κανείς να μην πληγωθεί, να μην εκτεθεί, να μην πουληθεί όπως πουλήθηκα εγώ. Αν έχεις λαχείο στα χέρια δεν το πετάς στον άνεμο για μια ωραία <> που είδες…
αν το κάνεις είσαι άξιος της μοίρας σου…
Φιλε μου αξιζεις συγχαρητηρια που ξερεις να αγαπας τοσο πολυ και τοσο δυνατα.. Ελαχιστοι εχουν τη δυναμη να κανουν κατι τετοιο… Ομως οπως ειπες ειναι αρρωστια και ψυχαναγκασμος αυτο το πραγμα..
Το μηνυμα σου ειναι παλιο γι’αυτο και ευχομαι να το εχεις ξεπερασει… Εισαι πολυ «μεγαλος» για να περνας αυτα τα μαρτυρια. Μπορεις να κανεις μια αλλη κοπελα, που τα αισθηματα της θα ειναι αμοιβαια, τοσο ευτυχισμενη! 🙂